Sunday, October 30, 2011

சாத்துக்குடி சாப்பிடுவது ஏன், எதற்கு, எப்படி?

சிறுவயதிலிருந்தே சாத்துக்குடிப் பழங்களைச் சாப்பிடுவது என்பது கொஞ்சம் சிரமமான செயலாகத் தோன்றும். உடம்பு சரியில்லாத நேரங்களில் வலுக்கட்டாயமாக அம்மா சாத்துக்குடிப் பழங்களை உரித்து உள்ளிருக்கும் வெள்ளைத் தோலைக்கூட நீக்கிக்கொடுத்தால் ஏதோ கொஞ்சம் சாப்பிடத்தோன்றும். நலமாக இருக்கும் நாட்களில் சாத்துக்குடி சாப்பிடுவது கிடையாது.

பம்பாயில் வேலை பார்த்த பொழுது என்னுடைய மேலதிகாரியுடன் தாதரைக் கடக்கும் பொழுதெல்லாம், மௌசம்பி ஜூஸ் சாப்பிட வாங்கித்தருவார். கொஞ்சம் உப்பு, மிளகு போட்டு சாப்பிட அமர்க்களமாய் இருக்கும். இருந்தாலும் ஜூஸ் தயாரிக்கும் பொழுது கணிசமாக பழத்தின் உட்பாகம் வீணாகிறது என்று மனம் சங்கடப்படும். வெளித் தோலை உரித்து..... ம்.., நினைத்துப் பார்த்தாலே ஜூஸ் தான் சிறந்தது என்று மனம் நியாப்படுத்திக்கொள்ளும்.

எப்பொழுதாவது வயிறு சரியில்லை என்றால் ஒரு சாத்துக்குடிப் பழம் சாப்பிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் தோன்றும். கஷ்டப் பட்டாவது சாப்பிட்டுவிட்டால் ஜீரணப் பிரச்சனைத் தீர்ந்துவிடும்.

ஒரு முறை இது மாதிரியாகச் சாப்பிடும் பொழுது, உள்ளிருக்கும் வெள்ளைத் தோலையும் சேர்த்துச் சாப்பிட்டால் என்ன என்று தோன்றியது. அப்படியே சாப்பிட்டுவிட்டேன். என்ன ஆச்சரியம் ! முன்பு என்றும் இல்லாத புது மாதிரியான சுக அனுபவம்.

அன்று முதல் இந்த வெள்ளைத் தோலை வீணாக்குவதே இல்லை. இந்த அரிய கண்டுபிடிப்பை என் மனைவியிடமும் பகிர்ந்து கொண்டேன். அதன் பலனாகச் சாத்துக்குடி சாப்பிட ஒரு சுலப வழியையும் அவர் எனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார். சாத்துக்குடியை எலுமிச்சம் பழம் வெட்டுவது போல் குறுக்காக ஒரு வெட்டு வெட்டி ஒவ்வொரு பகுதியையும் மெதுவாகச் சுவைத்துச் சாப்பிடுவதுதான் அது. இந்த முறையில் சாப்பிட ஆண்களுக்கு மீசை கொஞ்சம் இடஞ்சல் கொடுக்கும். கொஞ்சம் அஜாக்கிரதையாக இருந்தால், சட்டையில் சாத்துக்குடி ரசம் வழிந்துவிடும். மேல்சட்டையும் கால் சட்டையும் பொருத்தமாகப் போடுவதே ஒரு கஷ்டமான வேலை. இதில் கறை படிந்த சட்டையை மட்டும் மாற்றும் சிரமம் பற்றிய நினைப்பு மிகவும் வந்து மிரட்டும். எனவே சுவையான இந்தப் பழம், மருத்துவ குணம் வாய்ந்த இந்தப் பழம் இரவு உணவிற்கு மட்டும் என்று ஆகி விட்டது.

அவ்வப்பொழுது ஜூஸ் சாப்பிட்டு வைட்டமின் C யை உள்வாங்கிக் கொண்டு வாழ்க்கையின் தொடர் ஓட்டத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன். நேற்றைய தினம் என்னமோ ஒரு ஞானோதயம். பழத்தைத் திருப்பி வைத்துக் கொண்டு வெட்டினால் என்ன என்று தோன்றியது. படம் 2 ல் உள்ளபடிக்கு ஒரு மெல்லிய வெட்டு. பத்து சுளைகளும் பளிச்சென்று தெரிந்தன. இரண்டு சுளைகளுக்கு இடையில் வருவது போல் கத்தியால் வெளித்தோலை மட்டும் கீரிவிட்டு மலர்ந்த மலர் போல் உரித்து, படம் 3 ல் உள்ளபடி வெகு சுலபமாக வெளித்தோலை நீக்க முடிகிறது.

தோல் நீக்கிய பழத்தை அன்னாசிப் பழம் போல் ஸ்லைஸ்களாக வெட்டினால் எப்படி இருக்கும் என்று தோன்றவே, படம் 4 ல் உள்ளபடி தொடங்கி 5ல் உள்ளபடி மிகச் சுலபமாக வெட்டி முடித்தேன். கத்தி முனையால் கொட்டைகளை எளிதில் நீக்கவும் முடிகிறது. இப்பொழுது ஒவ்வொரு ஸ்லைஸ்களையும் சாப்பிடுவது சுலபமே. வெளித்தோலையும், கொட்டையையும் தவிர பழத்தின் எந்தப்பகுதியும் வீணாவதில்லை.

குளிர்காலம் ஆரம்பிக்கவிருப்பதால் சாத்துக்குடிப் பழங்கள் சாப்பிட்டு ஜலதோஷம் வராமல் நாம் நம்மைக் காத்துக்கொள்ளலாம். இப்பொழுதெல்லாம் பார்ட்டி என்று அடிக்கடி மட்டையாகும் அன்பர்களுக்கு மறுநாள் காலையில் உட்கொள்ள முடியும் ஒரே உணவும், மருந்தும் சாத்துக்குடியே. இதன் ஜூசைக்காட்டிலும் வெள்ளைத்தோலுடன் பழத்தைச் சாப்பிடுவது மட்டுமே உடனடி நிவாரணம் தரவல்லது. வயிற்றுப்புண், மலச்சிக்கல் மற்றும் சிறுநீர்கழிக்கும் பொழுது எரிச்சல் எல்லாவற்றிற்கும் சாத்துக்குடி மருந்தாகிறது.

100 கிராம் எடையுள்ள சாத்துக்குடி 30 காலரி சக்தியைத்தான் கொடுக்கும், ஆனால் ஓரளவிற்கு வயிற்றை நிரப்பிவிடும். எனவே உடல் எடைகுறைக்க காலை உணவில் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். (50 கிராம் எடையுள்ள இட்லி 150 காலரி சக்தி கொடுக்கும்.)

இந்தப் பதிவைப் படிக்கும் அன்பர்கள், அவர்கள் அனுபவங்களையும் பின்னூட்டமாகச் சேர்க்கலாம்.

என்ன, சாத்துக்குடி வாங்க கிளம்பியாச்சா?

Wednesday, October 5, 2011

சுடர்மிகும் அறிவு


ஒரு நாள் பேராசிரியர் இன்பராசனிடமிருந்து ஈமெயில் வந்திருப்பதைக் கண்டேன். தமிழகத்தின் தென் பகுதியில் கிராமச்சூழ்நிலையில் அமைந்திருக்கும் கல்லூரியில் இவர் பேராசிரியர். ஒரு முறை இவர்கள் கல்லூரியில் ஒரு நாள் மென் திறன் பயிற்சிப் பட்டறைக்கு என்னுடைய நண்பர் ஒருவரின் அழைப்பின் பேரில் அவருடன் இணைந்து பயிற்சி வகுப்புகள் நடத்தச் சென்றுள்ளேன். பொதுவாக இந்த வகுப்புகள் தொடர்ந்து நடத்தப் பட வேண்டிய ஒன்று. மென்திறன் பயிற்சிகளுக்குப் பாடபுத்தகம், தேர்வு என்ற செயல்முறை ஒத்துவராது என்ற கருத்துடையவன் நான். அடிக்கடி நடக்கும் கலந்தாலோசனைதான் மென் திறன் வளர்க்கும் வழியும் கூட.

இன்னொறு பயிற்சிக்கான அழைப்பாய் இருக்குமோ என்று ஆவலுடன் ஈமெயிலைத் திறந்தேன். மனித உரிமைக் கல்வி பற்றிய ஒரு கருத்தரங்கு நடத்தவிருப்பதாகவும் அதில் 'சுயமுன்னேற்றமும் மனித உரிமையும்' என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரை வெளியிட ஒரு அழைப்பாகவும் இருந்தது.

முனைவர் இன்பராசனைத் தொடர்பு கொண்டு கேட்டதில் கட்டுரை வெளியிட ஒவ்வொருவருக்கும் பத்து நிமிட நேரம் ஒதுக்கப்படும் என்று கூறினார். ஒவ்வொரு கட்டுரை வெளியிட ரூ200/- கட்டணம் செலுத்த வேண்டும் என்றிருந்தது. பொதுவாக பயிற்சி வகுப்புகள் நடத்த நாங்கள் தான் பணம் வாங்குவோம் அல்லது நண்பர்களின் அழைப்பின் பேரில் லயன்ஸ், ரோட்டரி மற்றும் ஒய்ஸ் மென் சங்கங்களில் அரை மணி நேரம் பணம் வாங்காமல் பேசிவிட்டு வருவதும் உண்டு. கட்டுரை வெளியிடும் அனுபவம் தான் என்ன என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆவல் அதிகமாக இருந்ததால் அவர்கள் கேட்டபடி ஐந்தரைப் பக்கத்தில் ஆங்கிலத்தில் ஒரு கட்டுரையை தயார் செய்து அனுப்பிவிட்டு நிகழ்ச்சி நடைபெறும் நாளன்று மிகவும் சிரத்தையாக, கல்லூரி நாட்களை நினைவுபடுத்திக் கொண்டு ஒரு மாணவனாக என் எண்ணங்களை மாற்றிக்கொண்டு தேர்வு எழுதச் செல்வது போல் சென்றேன். தேசிய அளவிலான கருத்தரங்கு என்பதால் ஆங்கிலத்தில் எழுத வேண்டிய கட்டாயம். பலமுறை நண்பர்கள் ஆங்கிலத்தில் எழுதும் போது கொஞ்சம் சுலப நடையில் எழுதச் சொல்லி என்னிடம் சொல்வார்கள். அதையும் நினைவில் வைத்துக் கொண்டு எழுதியிருந்தேன்.

முதல்வரிசை காலியாக இருந்ததால் சென்று அமர்ந்து கொண்டேன். துவக்க விழாவிற்குக் கல்லூரியின் முதல்வர் பேசினார். மனித உரிமைக் கல்விக்கு கல்லூரிகள் நேரம் ஒதுக்குவதில்லை. எந்த ஆசிரியரும் அதை வரவேற்பதுமில்லை என்று அங்கலாய்த்துக் கொண்டார். பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து வந்திருந்த சிறப்பு விருந்தினர், மனித உரிமைக் கல்விக்காக மானியம் 1994 ல் இருந்து ஒதுக்கப்பட்டு வருவதாகவும் அதை இன்று வரை யாரும் சரிவரப் பயன் படுத்தவில்லை என்றும் கருத்துத் தெரிவித்தார்.

அதற்குப் பின் பேசிய அன்பர், மனித உரிமைக் கல்வி நிலையம் ஒன்றை நடத்தி வருபவர். ஒரு சிறந்த வழக்கறிஞர். மனித உரிமை மீறல் வழக்குகள் பலவற்றை நடத்திய அனுபவம் வாய்ந்தவர். மனித உரிமைகளைப் பற்றி எளிதாகப் புரிந்து கொள்ள எல்லா உரிமைகளையும் இவர் நான்கு தலைப்புகளின் கீழ் வரிசைப்படித்தியது என்னை மிகவும் கவர்ந்தது.

வாழ்வுரிமை, சமத்துவ உரிமை, சுதந்திர உரிமை மற்றும் சுயமரியாதை உரிமை என்று நான்கு தலைப்புகளில் எல்லாவற்றையும் அடக்கிவிடலாம்.

அதிகார வர்கமும், அரசியல்வாதிகளும் மற்றும் சில ஆசிரியர்கள் கூட மனித உரிமைகளைப் பொருட்படுத்தாமல் உரிமை மீறுவது குறித்து பல எடுத்துக் காட்டுகள் கொடுத்து விளக்கமளித்தார். நமது கல்வித்திட்டதில் மனித உரிமைகள் பற்றிய கல்வி அறவே இல்லை என்பதை வெட்ட வெளிச்சமாக்கினார். ஒரு சிறந்த உரையைக் கேட்ட திருப்தி. ஒரு வாரம் முன்னமே நான் எழுதியனுப்பியிருந்த கட்டுரையில் இந்தக் கருத்தை நானும் வலியுறுத்தி எழுதியிருந்தேன் என்பது எனக்குப் பெருமையாகவும் இருந்தது.

மதிய இடைவேளைக்குப் பிறகு கருத்தரங்குக் கட்டுரைகளை வெளியிட வேண்டும். எனக்கு முதலாவதாக வாய்ப்புக் கிடைத்தது. எனக்கென்னமோ நான் பேசும் ஆங்கிலம் அங்கு கூடியிருந்த மாணவர்களுக்குப் புரியப்போவது இல்லை என்ற எண்ணம் மேலோங்கியே இருந்தது. எனவே மிகவும் மெதுவாக பேசி முடித்து இறங்கிவந்தேன். பெரிய விஷயங்கள் அடங்கிய கட்டுரையைப் பற்றி பேச 10 நிமிடம் போதவில்லை என்ற அதிருப்தி.

அடுத்து பேசிய மாணவர்களும் சரி, ஆசிரியர்களும் சரி தெளிவில்லாமல் பேசியது, ஆங்கிலத்தில் பேச படாத பாடு பட்டது பரிதாபமாக இருந்தது. நல்ல வேளை என்னுடைய உரையை நான் முன்னமே முடித்திருந்தேன். இல்லையென்றால் ஒன்றுமே பேசாமல் பவர்பாயின்ட் திரையில் போட்டுவைத்த தலைப்புகளை மட்டும் வாசித்துவிட்டு வந்திருப்பேன்.

ஆங்கில வழிக்கல்வி பயிலும் மாணவர்கள் என்றால் ஓரளவாவது ஆங்கிலம் பேச, படிக்க முடிய வேண்டாமா? ஒரு வாக்கியத்தைக்கூட சரியாக வாசிக்கக் முடியாத மாணவர்களைக் காண முடிந்தது. இந்த லட்சணத்தில் இந்த மாணவர்கள் எழுதும் விடைத்தாள்களை மதிப்பிடும் பணி எவ்வளவு கொடுமையாக இருக்கும்? மாணவர்கள் கல்வியை ஒழுங்காகப் படிக்காமல் இருப்பது கூட அவர்கள் சுதந்திர உரிமையோ? ஈடு பாடில்லாமல் படித்து வாங்கும் பட்டத்தைக் கூட சமூகம் அங்கீகரிப்பதால் இந்த நிலையோ? வேலைக்குப் போக ஏற்ற வயது வரை கூட்டத்தில் கோவிந்தா போடுவது போல செய்யப்படும் ஒரு சடங்குதான் இன்றைய கல்வியோ? கருத்துப் பரிமாற்றம் செய்யும் திறன் கூட அரைகுறையாக இருக்கிறதே! நடந்து கொள்ளும் முறை பற்றியோ, சுய முன்னேற்றம் பற்றியோ, மனித உரிமைகள் பற்றியோ கல்லூரிகளில் பாடங்கள் நான் படித்த காலம்தொட்டு இன்றுவரை இல்லையே! இப்படிப் பல கனத்த சிந்தனைகளுடன் வீடு திரும்பினேன்.


உலகத்தோடு ஒட்ட ஒழுகல் பலகற்றும்
கல்லார் அறிவிலா தார். ----என்பார் திருவள்ளுவர்.

(உலகத்தோடு ஒட்டி வாழ்தலைக் கல்லாதவர், பலவற்றை
கற்றவராயினும் அறிவில்லாதவரே)

அவர் கூற்றுப்படி கல்லூரிகள் முதலில் பயிற்றுமொழியில் திறனையும் மனித உரிமைகளையும், சுய முன்னேற்றக் கல்வியையும் கற்பதற்கான சூழலைத் தான் உருவாக்கியிருக்க வேண்டும்.

'எனை சுடர்மிகும் அறிவுடன் படைத்து விட்டாய்' என்று பாரதியார் கூறுவது சுடர் மிகும் அறிவு என்பது பிறப்பிலே அமையப் பெருவதோ? என்ற ஐயப்பாட்டையும் எழுப்புகிறது.

இந்தியக் கலாச்சாரத்தைப் பற்றி நாம் மிகவும் பெருமை பட்டுக் கொள்கின்றோம். 'குடும்ப அமைப்பு' என்பதில், சமூதாய கண்ணோட்டத்தில் மட்டும் நம் கலாச்சாரம் சிறப்புடையதே. ஆனால் மனித உரிமைகளைப் பொருத்தமட்டில் நாம் இன்னும் நிறைய முன்னேற்றம் காண வேண்டியுள்ளது. பல குடும்பங்களில் ஆணாதிக்கமும் இன்றைய காலகட்டத்தில் பெண்ணாதிக்கமும் கூட தலை விரித்தாடுகிறது. பெண்களின் ஆதிக்கப் போக்கால் பல பெரியவர்கள் பராமரிப்பின்றி அவதிப் படுகிறார்கள்.

பதவிகள், அதிகாரங்கள், சந்தர்ப்பங்கள் மற்றும் மக்களின் அறியாமை முதலியவற்றைப் பயன் படுத்திப் பொருள் ஈட்டுவது சர்வசாதாரணமாகிவிட்டது. நல்ல சாலைகள் அமைக்காதாது, அடிப்படை வசதிகளை செய்து தராதது, குப்பைக் கூழங்களை சரியான முறையில் அப்புறப்படுத்தாமல் விட்டுவிடுவது எல்லாமே அதிகார வர்கத்தின் மனித உரிமை மீறல்களே. இந்த மாதிரியான மனித உரிமை மீறல்களின் ஒட்டுமொத்தத் தொகுப்பே நம்முடைய இன்றையக் கலாச்சாரம். இந்தக் கலாச்சாரம் மாற வேண்டும்.

மனித உறவுகளும், உரிமைகளும் மதிக்கப்பட வேண்டும். மரியாதை,சுத்தம், தரம், நேர்மை, ஒழுங்கு, நியாயம், அர்ப்பணிப்பு, துரித செயல் பாடு என்பவைகள்,செயல்களை இயக்கும் அடிப்படை காரணிகளாக வேண்டும்.

இல்லையென்றால் பாரதிமுதல் இன்றுவரை சுடர்மிகும் அறிவுடன் படைக்கப் பட்டதாக நம்பும் அத்துனை பேரும் கடவுளிடம் இந்த மாநிலம் பயனுர வாழ்வதற்கு வல்லமை வேண்டிக்கொண்டிருக்க வேண்டியதுதான். பலர் வெறுத்துப் போய் இந்தியாவைவிட்டு ஓடிப்போவதைத் தடுக்க முடியாமல் வெட்கமில்லாமல் பெருமைப் பட்டுக் கொள்ள வேண்டியதுதான்.